ادعا

کلا آدمی ام که خیلی ادعای فهم و درکم میشه! میدونم خصلت خوبی نیست اما خب یه جورایی سخته واسم اصلاحش. همچین ادعایی که داشته باشی ، سطح انتظارت از خودت خیلی میره بالا. فکر میکنی خیلی میفهمی وقدرت تشخیصت خیلی بالاست و همیشه در لحظه تشخیص میدی درست ترین رفتار چیه! بهترین برخورد میتونه چی باشه! چی بگی که به بهترین شکل ممکن شناخته بشی!!

همچین خصلتی که داشته باشی ، کافیه فقط 1 بار! سر یه موضوع کاملا بی اهمیت اشتباهی ازت سر بزنه و وقتی به رفتارت فکر میکنی ، بفهمی که درست عمل نکردی یا حتی شکل بدترش اینکه بهت تذکر بدن واسه اصلاح رفتارت...

اونوقته که بدجوری جا میخوری.

من ادمی ام که سرنوشت مردم برام مهمه نه نظرشون، اگه سعی میکنم خوب باشم و خوب به نظر بیام فقط واسه ارضای حس کمال طلبی خودمه ، واسه همین اینکه مردم بگن دیدی چه اشتباهی کرد؟! دیدی فلان رفتارشو ...این قسمت قضیه وقتی اشتباه میکنم اصلا برام مهم نیست.

فقط جلوی خودم  بدجوری کم میارم. اینکه بفهمی با اینهمه ادعا اون لحظه درکت نرسید که این رفتار درست نیست ، یه جورایی لهم میکنه... اغراق نیست اگه بگم تا کلی وقت بعدش اعصابم خورده!!

مثل امروز...

امروز....

                       امروز.........

___________________________________________ 

 گاهی هیچکس را نداشته باشی بهتر است!

بعضی ها تنهاترت میکنند... 

+دوست خوبم ایمیلی واسم فرستاده بود در مورد این پست... از اونجایی که به دل خودم خیلی نشست مینویسمش تا شمام بخونین: 

بلوط خانوم از اینکه دوباره نوشتی خوشحالم.
اما اشتباه، بهایی است که برای تجربه اندوزی پرداخت می شود.
اشتباه چیزی نیست که ما با ان خود را سرزنش کنیم. اشتباه رویدادی است که ما را متوجه حقیقت می کند در این بین بعضی از اشتباه هاع اثرش ماندگار تر و بعضی گذرا هستن. و ما از انهایی بیشتر عبرت می گیریم که ماندگارتر باشد.
بحث من تو این نوشتار کوچک نفی اثر اشتباه نیست بلکه نوع نگاه به آن است