الان یه لحظه رفتم بیرون از اتاقم ، یه چرخی تو خونه زدم... بابام خوابش برده بود توی اتاق...

وقتی دیدمش که همونطوری بدون پتو خوابیده ، وقتی صورتشو دیدم که تو خواب اخم کرده بود ،

دلم تپید براش...

بی اختیار چند دقیقه همونجوری سر جام ایستاده بودم و نگاش میکردم! خشک شده بودم سر جام انگار!!

من عادت ندارم خیره بشم به آدما... عادتمه کم نگاه کنم به چهره ی دیگران ، اولین دفعه ای بود که انقدر مات ِ کسی میشدم ، یه جور انرژی عجیب میگرفتم از دیدن چهره ی غرق خوابش که نمیتونستم مسیر ِ نگاهمو تغییر بدم..

احساس میکردم سنگینی ِ تموم ِ خستگی کار روزشو ، رو شونه هام حس میکنم... 

نگاه کردن به چهره ش هم بهم بغض میداد هم آرامش...! 

بابایی عاشقتم... الانم که دارم مینویسم باز بغض دارم ، امشب کم آوردم جلوی ابهتت! جلوی فداکاریت ، همه ی زحمتی که واسه راحتی ِ زندگی ِ دخترت میکشی ، ...

بهت قول میدم یه روزی جلوت بایستم و بگم بابا به اون جایی که دوست داشتی رسیدم ، همونی شدم که میخوای ،

خودت گفته بودی اگه تو رو توی عالی ترین موقعیت های اجتماعی و تحصیلی ببینم خستگی ِ 30 سال کار کردن از تنم در میره ، 

بابایی خسته نباشی... :)

نفس میکشم به سلامتیت... به سلامتی ِ تو ، 

به سلامتی ِ ابهت ِ یک "مرد" !