تفاوت

کاش میشد آدم فامیلاشو خودش انتخاب کنه.  بودن با 90 درصد این آدما منو کسل میکنه... مثل الان که همه تو پذیرایی ان و من خسته و کلافه ، پناه آوردم به دورترین نقطه ی خونه از پذیرایی..

تو چشمام نگاه میکنن ، بهم لبخند میزنن ، باهام دست میدن ، اما میدونم تو ذهنشون سرتاپای من رو به باد انتقام گرفتن! قبلنا که خیلی حوصله م بیشتر از الان بود ، تلاش زیادی میکردم واسه برقراری رابطه باهاشون. واسه اینکه میون جمعشون تنها نباشم ، اما فایده نداشت که نداشت... خودشون نمیخوان ارتباط برقرار کنن. تو این فامیل دختری با ظاهر من ، با طرز فکر من ، یه جورایی یه وصله ی نچسبه! اما حداقل من این درک رو دارم که در عین اینکه میدونم خیلی فرق دارم باهاشون باز بهشون احترام بذارم و گرم برخورد کنم ، چون معتقدم  آدما هرچقدر هم با هم متفاوت باشن باز حق ندارن به همدیگه توهین کنن به هر شکلی. اما اونا... برخوردایی میکنن که به نظر من واقعا توهین آمیزه! هر بار که آمپرم میچسبه به سقف یادم میاد که بابام دلش نمیخواد همین رابطه ی کم با فامیل هم قطع بشه .  به قول خودش آدم تو این دنیا نباید بی کس باشه!

من اصلا این استدلالش رو قبول ندارم. چون همیشه تنهایی رو به بودن در جمعی که بهش متعلق نیستم ترجیح داده م... نمیدونم چه اصراریه رابطه داشتن با آدمایی که هیچ سنخیتی باهاشون نداری و فقط تاثیر سوء روی رفتارت میذارن؟ بذار بگن خودشو میگیره! اینقدر بگن که خسته شن!  درسته هیچ وقت آدما تموم اخلاقاشون بهم نمیخوره ، اما خدا نیاره روزی رو که نسبت تشابه به تفاوتت با فامیل برسه به صفر!!

ولی خب پدره دیگه! از نظر من ، گوش دادن به بعضی حرفاش که خوشایند نیست برام ، مستحب که هیچ ، واجبه! آغوش پرعشقش ، امنیت شونه هاش ، درک بالایی که داره ، تموم چیزی که امروز هستم و دارم و اون و مادر کمکم کردن که باشم و داشته باشم ، لذت راضی نگه داشتنشون،

می ارزه به تحمل بعضی ناخوشایند ها! حتی اگه رابطه با آدمایی باشه که به معنای واقعی جفت پا میرن تو اعصابت