عاشقم مثل مسافر... عاشق رسیدن به انتها..

الان شدیدا تو اون مودی هستم که حتما باید یه مدت طولانی برم سفر ، 

تا وقتی که دلم نخواسته هم برنگردم...یعنی ازون وقتایی که دلم میخواد همه کس و همه چیزو بذارم و برم!

اون وقتایی که دلم فقط "رفتن" میخواد!

هرکی ندونه من که می دونم ، چه میل عجیبیه این میل همیشه رفتن!

کنار سفر ، دلم یه چیز دیگه هم میخواد! 

یه طبیعت ناب پر از درخت و سبزه ، که بارون تازه به تنش خورده باشه و بتونی زیر نوازش ملایم آفتاب ، توش قدم بزنی و طراوت بارونو تو هوا نفس بکشی ، گلبرگهای مرطوب دور و برتو لمس ، تازگی اون منظره رو فریاد بزنی...

اصلا شاید دلم یه کافی شاپ دنج و نیمه تاریک هم بخواد که صدای ویولن تو فضاش پیچیده باشه ، و من برم کافی بخورم و سیروان خسروی گوش کنم ، شایدم گری مور...

حتی پتانسیل اینو هم دارم که یه شب آروم و پر از نوای رازآلود سکوت بخوام ، که پاهامو بذارم رو پاهاش ، دستامو حلقه کنم دور گردنش ، کمرمو بگیره ، تو چشام نگاه کنه و دور تا دور اتاق با هم راه بریم...

راستشو بگم ، 

بیشتر از همه دلم خودمو میخواد!

گاهی دلم برای خودم تنگ می شود :(

میدونی که! غم ِ دنیاس..... 

دل ِ آدم بشه حساس!